Fanisin Cani Olma

Kalımsız olduğumuzu anlamak o kadar güç olmasa gerektir. Lakin idrak hususunda zayıf düşüyoruz. Peki fani olduğumuz gerçeğini hernekadar kabul etsekde neden bu denli zor gelir bize bunu anlamak.  Cani lik sadece başka bir varlığın canına son vermek midir sizce? Hayır. Elbette anlamak lazım ki şu hayatta en büyük canına kıydığımız varlık kendimizdir.  Egomuz vurdumduymnazlık sorumsuzluk vebenzer tüm hal ve davranışlarımız ile her gün mutlak içimizdeki o iyiyi öldürüyoruz. İster Profesor olalım ister Müdür isterse Akademisyen, ne fark eder ki. Zengin olmamız en fazla tercihlerimizi değiştirir, bize daha geniş seçenek olanağı sunar ve bunlar bizi ayrıcalıklımı yapar? 
HAYIR tabiki.
Ne olursak olalım yiyebileceğimiz kadar yer içebileceğimiz kadar içeriz. Buda bizi hiç mi hiç ayrıcalıklı yapmaz. Bizi ayrıcalıklı yapan Ego larımızdır, benliğimizdir. Aslında dost değil en cani düşmanımızdan daha düşman olan yedi kafalı ejderhadır. Böbürlenmek, kibirlenmek ve benlik bizi dibe çeker ve genelde farkedemeyiz.

Bir kısa hikayecik paylaşayım o halde...

"Karanlıktı hiç bir şey göremiyordum, vücudum kımıldamıyor adeta felç olmuş gibi kıpırdamadan yatıyordum. Yan odadan garib acıklı ağalamaklı sesler geliyordu kulağıma, fakat ne olduğunu anlamakta zorlanıyordum. Camilerin önünden geçerken duyduğum ama yakından hiç dinlemediğim arabça okumalardı sanırım. Ne tuhaf. Nneredeyim ben, sesler kime ait neden karanlık, türlü türlü soru işaretleri uçuşuyordu beynimde. Sonra ayak sesleri iyice yaklaştı  ve anlaşılan bir lisanla kulağıma fısıldamaya başladı tok bir ses. Ey fani sen artık mefta sın.” Birden haykırarak uyandım, karanlıkda olsa odamda olduğumu anladım ve etrafımda kimse yoktu. Ayağa kalktım  penceremden Villamın önünde duran lüks otomobilim ve yüz metre ileride iskeleye bağlı yatım gözüme çarptı sonra etrafımdaki tüm o şatafatlı kıyafetlerim duvardaki pahalı antika Tablolarım vardı. 
Bir an kala kaldım diz çöktüm yere ve derin bir nefes aldım...

Kendime şunu sordum, BEN KİMİM?