Bir hayalim var, oda yaşamak...

"Adım önemli değil, ama yaşamam önemli ve mecburumda. Hayır hayır kendim için değil, çok sevdiğim kardeşlerim için önemli. Her güneş doğuşu öncesinde onları terk edip onlar için gayretle günü bitirmenin ne olduğunu en iyi ben biliyorum ve geri dönmem gerektiğinide. Onlar için evet, onların yaşamaları her insan gibi özgürce nefes almaları ve az da olsa karınlarının doyması için. Evet az da olsa. Kazandığım para ile ancak azı başarabilmek bile bana lüks olduğunu düşünüyor dünyanın öteki ucundaki kardeşim olmayan kardeşler. Biliyorum bu hayatı bizsiz yaşamak istiyorlar. Çarık çürük konakladığım barakamı yıkmak ve üstüne eğlence merkezleri inşaa etmek istiyorlar öteki yakın kardeşlerim eğlensinler diye. Evet benim hikayemin içinde çok daha fazlası var ama sizi nasıl inandırabilirim ki? Biz fakir bile değiliz. Bizler görünmüyoruz, sayılmıyoruz ve sanırım fazlalığız. Yaşamayı hayal ediyorum desem sizin için bir anlamı olurmu acaba? Belkide vicdanı olan birileri beni duyar gibi, beni görür gibi belkide beni tanıyacaklar benim hikayemi kaleme alandan... Ama çok da önemli değil siz en iyisi o parıltılı yaşamınıza geri dönün beni tanımamış gibi yapın."

Bu yazımda bahsettiğim adı önemli olmayandan çok daha fazlası yaşadığımız yeryüzünde. Körüz ve hayatımızı şikayet etmekle geçirdiğimizden göremiyoruz. Bakıyoruz ama göremiyoruz, peki neden? Çünki çok meşgulüz, sosyal medyada ne yediğimizi ne içtiğimizi, nereleri gezdiğimizi ve ne düşündüğümüzü paylaşmakla. Hasta olanda eğlencede olanda yakını vefat edende paylaşımla çok fazlacana meşgul. Dizilerin sapkınlığından reklamların algısından bahsetmek bile istemiyorum. Her alanda bir mızıkacı var ve arkasında büyülü flüt sesini takip eden binlerce fare... Cahilinden aydınına, inançlısından inançsızına, fakirinden zenginine herkes bir körlük içinde ve anlamsız kaos sevdalısı olmuş sıfır çizgisinde yaşamlarını devam ettiriyorlar çaresizce değil bilinçsizce. Bilmek lazımdı aslında eşitliği, adaleti ve özgürlüğü. "Bildiğim halde sevdim seni bilinçsizce" der bir Düşünür dizelerinde. Dizelerin içinde kaybolup uzaklaşır cehaletten. An geçiyor ve sonrası kayıp. Her bir sonraki hamle için bir fikir peydah olur akıl sarayımızda. Sonra ya ben deriz yada biz ile başlayan nefes veren hayaller dizelenir arka arkaya ve çare olur adı önemli olmayanlara. Elinden hiç bir şey gelmiyorsa bile Empati silahını kullanmak öldürmez hayat verir belki seni bekleyenlere. Ve uzakta düşünüldüğünü hissettir hayaline gökyüzü ol çayır çimen ol ve sal gitsin dileğini bekleyenlere...

Saygılarımla